Dimitri Madimin reageert met een eigenzinnig nieuw project op de beeldvorming rondom hiphopcultuur. Vooral rapmuziek wordt doorlopend als aanstichter van geweld aangewezen. Een installatie van trainingspakken met historische geweldsscènes stelt dit stigma ter discussie.
Dat rapteksten een aanjager zouden zijn van geweld is een onderwerp waar de afgelopen jaren ook in Nederland veel over te doen is. Het is een aanname die vanuit de hiphop community fel wordt bestreden. Daarbij wordt uitgelegd dat geweldsincidenten te maken hebben met de situatie in de samenleving. Dat hiphop als geen andere kunstvorm in staat is gebleken om woorden te vinden voor sociale omstandigheden en om maatschappelijk engagement aan te wakkeren. En dat het criminaliseren van een heel muziekgenre niet hard te maken is. Ook criminologen, en een enkele politicus, onderschrijven deze visie. Maar het stigma is hardnekkig.
Om een nieuw perspectief te openen, gooit Madimin het over een andere boeg. Er is zeker een relatie tussen kunst en geweld, maar die is niet aan voorbehouden aan de hiphopcultuur. Juist de canon van de Europese kunst staat bol van geweld: onthoofding, aanranding, marteling, machtsstrijd. Vanzelfsprekend worden deze klassieke uitingen als gesublimeerd geweld beschouwd: beeldcultuur als symbolisch machtsvertoon en als sublieme esthetische ervaring. Waarom wordt representatie in de hiphopcultuur–de mainstream kunstvorm van nu–nooit op die manier bekeken? Madimin zet het stigma naar eigen hand, door een serie trainingspakken te maken van stof die hij liet bedrukken met gesampelde geweldsscènes uit de Italiaanse Renaissanceschilderkunst. Door met dé ultieme rappersoutfit juist die connectie te maken, benadrukt hij het grote culturele belang van hiphop als New Black Renaissance.
Titel
De titel ‘By All Means Necessary’ is ontleend aan een album van Boogie Down Productions (gemaakt nadat BDPs DJ Scott La Rock door vuurwapengeweld om het leven was gekomen). De rapgroep verwees naar de woorden waarmee burgerrechtenactivist Malcolm X bij de oprichting van de Organization of Afro-American Unity in 1964 opriep tot vrijheid, rechtvaardigheid en gelijkheid ‘by any means necessary’. Het is een krachtig voorbeeld van de manier waarop hiphop in staat is sociaal en politiek bewustzijn te verwoorden en te verspreiden, vaak tot ongenoegen van de politieke elite.
Initiatief
Dit project is een initiatief van Dimitri Madimin en Philip Powel. Dimitri Madimin (a.k.a. Dim Browski) maakt beeldende kunst en muziek, en is mede-oprichter van de multidisciplinaire collectieven Transformerz, Ruyzdael en Kiss Escort. Philip Powel is programmeur bij het HipHopHuis, founding consultant bij BIRD, en mede-oprichter van Stichting John106 en Ruyzdael.
Beyond the BEAT: Black Joy and Rage
Madimins project opent tijdens het Rotterdam Street Culture Weekend en het evenement Beyond the BEAT–een samenwerking tussen het HipHopHuis, BIRD en The Notorious IBE, bestaand uit een interdisciplinair programma met panels, een powertalk, filmvertoningen en live performances.
Na een bewogen jaar, waarin de wereld getroffen werd door een pandemie en miljoenen mensen wereldwijd de straat opgingen om te protesteren tegen politiegeweld en systematisch racisme na de moord op George Floyd is temidden van de burgerlijke onrust en een constante staat van woede in de zwarte gemeenschap, een gevoel van verlies en een behoefte aan vreugde ontstaan. Het idee van “zwarte vreugde” als beweging en vorm van rebellie heeft hier wortel geschoten. Beyond the Beat heeft deze zwarte vreugde als daad van verzet en woede als creatieve brandstof als uitgangspunt genomen in het thema Joy & Rage. Het legt hiermee programmatisch het verband tussen de woede, het geweld en de rol die zwarte vreugde speelt in het proces van genezing hiervan. Een programma in beeld en geluid dat midden in een pandemie inzoomt op de zwarte diaspora, de viering van zwarte cultuur en een hernieuwde urgentie voor sociale verandering.
