Choreographed Events @ Garage Rotterdam

Heliotroop – Heleen Blanken

Choreographed Events, de tweede tentoonstelling van curator Bogomir Doringer is een schot in de roos. De eerste was spannend en niet eerder gezien in het circuit kwa toon en aard, maar was niet mijn ding. Choreographed Events is coherent zonder direct vatbaar te zijn en vormt met werk van diverse pluimage één geheel. Sensationeel eigenlijk wel, cerebraal ook, zeker met al het publiek op de opening, maar zonder aanstellerig te zijn of ergens te leunen op effectbejag.

Hanne Lemson-Niessen introduceert Bogomir Doringer. Aangenaam enthousiast openingsverhaal.

Waarbij aangemerkt dat het zeker zin heeft om erbij te zijn: aanstekelijk enthousiasme en verwondering over zijn eigen curateren – jawel, juist incluis forse dosis AI. Hoop gelul ook vooral in de tekst – maar als kunstwerk in de tentoonstelling kruisbestuivend en fascinerend.

Check dit dan, lekker thuis lezen, full version: chat.openai.com/share/c81c4324-03d9-4d01-9d76-64d30370f677.

Ik heb het werk niet echt gefotografeerd, het hangt bij de ingang (of bij het verlaten van het pand) Mooi staaltje meta. Maakt de tentoonstelling zelf bewust en presenteert haar als kunstwerk en haalt zo de curator binnen als kunstenaar. Ha! Misschien wel het belangrijkste werk van de tentoonstelling.

De opening vrijdag 1 september was een feest. Als altijd haast bij Garage Rotterdam en nu met Oedipus Brouwerij bieren onverslaanbaar haast. De citrus (naam vergeten [hier, Red]) is een waarlijk rijk zuur bier; Mannenliefde is al lang favoriet, Polyamorie ook al niet te versmaden.

Felix maakte bovenstaande foto. Een keur aan niet te versmaden topbier.

Zou de kwaliteit van een tentoonstelling recht evenredig verband houden met de kwaliteit van de geschonken bieren, dan gooit deze hoogste ogen. Maar ook inhoudelijk: waar vind je nou steevast zulke leuke, spannende tentoonstellingen als die bij Garage Rotterdam?

De opening een feest, goed volk, leuk volk, mooi volk en het soort werk dat publiek niet alleen makkelijk kan velen maar het ook omarmt. Er gebeurt van alles of er lijkt van alles te gebeuren. Tegelijk verheugde ik me in het monomaan treffen met de werken, ruisloos, zoals de rest van de tentoonstellingsperiode.

Superkort herbezoek de andere dag was fijn.

Sweet Scope, ontwerpers uit Rotterdam.

Kijk, de muziekinstrumenten zijn plots niet van alle kanten tegelijk bespeeld. Geluid komt nu direct en herleidbaar tot de bron. De toeschouwer die het koper aanraakt wordt direct beloond in toon. Dat is wanneer iedereen overal alles bepoteld niet het geval.

Deze werken mag je nee moet je aanraken.

Toen ik er was de zaterdag ging iemand gelijk een stukje Bach spelen waarom ook niet.

Iets met patronen en stof. Oogt keurig research based. Ziet er moeilijk uit. Je kunt de subsidie haast al ruiken. Iets te cynisch geformuleerd misschien. Weefpatronen van de zee. Kadans 2.0 van Aliki van der Kruijs & Jos Klarenbeek.

Mooi zo op de vloer. Red Follows Yellow Follows Blue Follows Red van Studio Moniker

Eenmaal de 40 gepasseerd ga je werk recyclen. Harm van den Dorpel met een veelvuldig loading. Wie maakte er geen? Hier in de smaak complex NFT, leest zijn brief erover. Is leuk, informatief en interessant.

Abyss Jeppe Lange

Fijn staaltje zerocontent/kunst met AI. Google image search plaatje na plaatje maakt een verhaal van zwart (via sterrenhemmel, spetters via vlees, bloemen, tanden tot […] wit in tienduizendplaatjes. Een geanimeerd beeldverhaal incluis expliciete content.